Eind september 2016 nam ik het besluit om een jaar lang naar alle zakelijke afspraken te fietsen. Het idee hiervoor ontstond tijdens de zomervakantie en in september nam ik het besluit.
We waren in de Franse Alpen en kampeerden op een groene camping op 1.400 meter hoogte met een schitterend uitzicht op het Parc National des Ecrins. Moeite met de keerzijde van onze economie had ik altijd al, maar deze vakantie was het anders. Bij het starten van onze auto schaamde ik mij dieper en dieper voor de rook uit de uitlaat. De rook herinnerde mij aan ‘dieselgate’ en aan alle documentaires over misstanden en problemen in de wereld. Het was een heerlijke vakantie met veel mooie fietstochten en bergwandelingen met mijn gezin, maar de schaamte maakte diepe indruk en bevrijdde een wens om anders te leven.
Eenmaal terug in Edam besloot ik om voortaan naar alle zakelijke afspraken in Amsterdam te fietsen. Ik wilde meer maar voelde geen ruimte, dus bleef het in eerste instantie bij ritjes naar Amsterdam die ik voorheen altijd met de auto deed.
Dat werd anders toen ik eind september voor de zoveelste keer achter mijn laptop zat. Diep peinzend over de vraag wat ik met mijn leven wilde, met name professioneel kon ik mijn draai niet vinden. Tot en met 2013 belandde ik van het ene in het andere zakelijke avontuur. Een groot deel van de tijd had ik daar geen enkele moeite mee, sterker nog, ik vond het steeds weer interessant en heb er veel van geleerd. Ik was gewoon snel verveeld: zodra ik wist hoe iets werkte en in elkaar zat, werd het tijd voor iets nieuws.
Ik zocht naar meer vastigheid en rust – vanwege de kinderen, het huis en het zal ook een kwestie van leeftijd zijn. Iedere keer opnieuw beginnen is spannend en interessant maar het kost ook veel energie, tijd en geld. En het brengt onzekerheid met zich mee.
Het begin van het einde
In 2012 ben ik gestart met Butterfly Stories. Een social enterprise waarmee we nieuwe producten, diensten en initiatieven wilden ontwikkelen en realiseren. We begonnen met het introduceren van een goed doel in Nederland dat in het buitenland al succesvol was en werkten daarnaast aan de oprichting van ‘Happy Workers’. Dit was een sociaal cateringbedrijf dat met een broodkraam in bedrijfsverzamelgebouwen een gezonde lunch en goede koffie verzorgde. De broodkraam werd gerund door jonge, hoogopgeleide talenten die bij Happy Workers werkervaring konden opdoen als manager en als ondernemer. Maar de grote missie was om mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een reële kans op betaald werk te bieden.
Het sympathieke bedrijfsconcept van Happy Workers leidde tot een flinke groei van het aantal klanten, met name voor lunchbezorging. Maar met het wegvallen van mijn compagnon na ongeveer een half jaar kwam ik er snel achter dat een mooi concept bedenken iets anders is dan een concept opzetten en managen. Een cateringbedrijf is ook een logistieke uitdaging en als je organisatorisch niet heel getalenteerd bent dan kan je ineens ’s nachts in paniek wakker worden omdat je bent vergeten melk in te kopen. Ik zelf veranderde daardoor heel snel van een Happy Worker in een stresskip.
Na de zomer van 2013 verhuisden we met Happy Workers naar een nieuwe locatie, nadat we onze activiteiten op de proeflocatie hadden beëindigd. Bij die verhuizing ging echter van alles mis. Nieuwe koelkasten stonden na het weekend op 32 graden, een grote huurder in het pand had net een cateringdame aangenomen omdat hij niet wist van onze komst en de groothandel kon het nieuwe pand niet vinden, waardoor om 12 uur mensen in de receptie stonden voor een lege broodkraam. Geen goede start.
De val
Na een stressvolle eerste week was de rust wedergekeerd en kon ik vrijdag met een gerust hart naar een familieweekend in de Achterhoek. ’s Avonds gingen we eten in een restaurant en op de terugweg maakte iets in mij dat ik stopte met fietsen en verder te voet ging. Ik wilde even alleen zijn. Toen hoorde ik een soort van innerlijke stem die zei ‘je bent te ver gegaan, je gaat bloeden.’
Die nacht werd mijn dochter van vijf jaar huilend wakker van een nare droom. Ik ging naar haar toe en ging bij haar op bed zitten om haar te kalmeren. Ineens werd ik heel misselijk en ik weet alleen nog dat ik heel snel naar de wc moest om over te geven. Maar de wc heb ik niet gehaald. Ik ontwaakte op de grond met een knallende hoofdpijn en de stem van mijn vrouw. Het duurde even voordat ik in de gaten had dat ik was flauwgevallen; ik was met mijn hoofd tegen de punt van een muur in de woonkamer gevallen. Mijn linkeroog was helemaal blauw en opgezwollen, waardoor ik met dat oog niets kon zien. De hoofdpijn bleek de voorbode van een flinke hersenschudding.
Onderzoek bij de eerste hulp wees uit dat mijn schedel niet was gebroken. De oorzaak leek vooral pech te zijn en de oplossing rust. Het toeval wilde dat ik een half jaar voor de val mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering had opgezegd en over drie dagen liep mijn contract af. Als gevolg daarvan had ik geen financiële dekking als ik een periode niet zou kunnen werken door mijn val, wat inderdaad het geval zou blijken te zijn.
Wat ik mij herinner van het moment na de val was het diepe besef dat ik niet alleen met mijn hoofd maar met mijn hele leven was gevallen. Dat besef heeft veel indruk op mij gemaakt en zou me een hele tijd niet loslaten.
Bijna failliet
Een baas met een hersenschudding. Kon dat goed gaan? We zaten midden in een verhuizing, er waren nieuwe mensen die ingewerkt moesten worden, de omzet moest snel groeien en nieuwe locaties kampen altijd met de nodige kinderziektes. Nooit eerder in mijn leven heb ik zo met mijn rug tegen de muur gestaan. Ik had een bedrijf in nood dat vroeg om al mijn aandacht en ik kon zelf niets doen. Ik had de hele dag hoofdpijn en van alle stress kreeg ik nog meer hoofdpijn. Ik had vooral rust nodig maar rusten kon niet, kortom, ik zat helemaal klem.
Na twee maanden ploeteren heb ik de stekker uit Happy Workers gehaald. Al ons geld was op, doorgaan zou zonder twijfel hebben geleid tot een faillissement en dat wilde ik echt voorkomen. Het einde van Happy Workers was behalve pijnlijk ook een enorme opluchting en – zo bleek – noodzakelijk voor mijn herstel van de hersenschudding.
Netwerken als zoektocht naar €
Uitsluitend om financiële redenen ging ik in november, tijdens de Week van de Ondernemer, voor het eerst naar een netwerkdag voor ondernemers. Deze netwerkdag bood mij een combinatie van interessante sprekers en ongemakkelijke momenten tijdens de koffie en de lunch, want ik kende er niemand en spontaan gesprekjes aanknopen met mensen lukte mij niet oprecht. Glimlachen en instemmend knikken wanneer ik dat helemaal niet voel heeft geen kwaliteit en is niet echt. Ik wilde eigenlijk meteen al weg, ook omdat netwerken met hoofdpijn – mijn hersenschudding was namelijk nog verre van genezen – geen goed idee is.
Halverwege de dag ging ik naar huis en op de terugweg besloot ik een andere manier van netwerken te zoeken, maar eerst wilde ik volledig herstellen van mijn hersenschudding. Na een half jaar van revalidatie werden mijn ideeën steeds concreter en ongeveer 9 maanden na mijn val heb ik Cima Coppi Business Cycling opgericht, een businessclub voor wielrenners.
Bezinning & zelfreflectie
Naarmate het beter met mij ging ontstond er steeds meer ruimte voor belangrijke en urgente vragen. Wat ga ik doen om geld te verdienen? Wat wil ik überhaupt? Wat ging altijd goed en wat niet? Hoe kwam het dat het zo mis kon gaan? Waarom ging ik door toen mijn compagnon stopte? Ik heb vaker dingen gedaan die ik beter niet had kunnen doen. Wat kon ik hiervan leren? Wat moet ik doen? Hoe ga ik verder? Waar word ik gelukkig van?
Terugkijkend op mijn leven, wat ik veelvuldig deed in deze periode, realiseerde ik mij dat de belangrijkste momenten totaal andere dingen waren dan waar ik meestal mee bezig was. Een beetje zwart/wit gesteld leefde ik 90% van mijn leven voor dingen die later niet eens in de top-100 zouden voorkomen van de belangrijkste momenten, zoals tijdens een weekend op een eenvoudige natuurcamping waar ik genoot van het plezier van mijn kinderen. Dàt was en is echt belangrijk: dat het goed gaat met mijn kinderen, dat ze gezond zijn, dat ze plezier hebben, dat ze gelukkig zijn en dat ze lekker samen spelen met andere kinderen. Maar als zij zo belangrijk voor me zijn en de hoogtepunten in mijn werk achteraf dus helemaal geen hoogtepunten van mijn leven zijn, waarom is werk dan zo’n groot onderdeel van mijn leven?
Begrijp me niet verkeerd, werk is belangrijk. Voor alles wat we nodig hebben wordt hard gewerkt. Door de bakker, de vuilnismannen, de artsen, verpleegsters, de juffen en meesters van onze kinderen. Als we niet werken dan is dat er niet meer. Werk is dus echt belangrijk. Hoe kan het dan dat mijn werk achteraf helemaal niet zo belangrijk voelt? Heeft dat met het werk zelf te maken? Met hoe ik mijn werk doe? Of mis ik gewoon wat er wel toe doet in mijn werk? Deze vragen bleven me bezig houden maar ik moest weer aan het werk: onze bankrekening had geen tijd voor deze vragen.
‘Haastige spoed is zelden goed’
Gevolg was dat ik te snel diensten ging aanbieden en die ik ook te snel weer veranderde omdat ze toch onvoldoende bij mij pasten. Ik wilde werk doen dat echt bij mij past en een leven leiden dat voldoende ruimte bood voor wat echt belangrijk is. Dat was na de hersenschudding mijn hoofddoel. En dat bleek nog niet zo makkelijk. In juni 2015 was de pijp opnieuw leeg en besloot ik alle opdrachten terug te geven. Ik kon het niet meer opbrengen en wilde het ook niet meer. Met mijn zwaarbevochten inkomen en mijn zoektocht was ik ‘terug bij af’.
Gelukkig was het tijd voor vakantie, de zomer van 2016; we gingen naar de Alpen. Daar, in de bergen, kreeg ik last van schaamte over sommige manieren waarop ik onderdeel was van de wereld: ik schaamde mij, zoals reeds gezegd, diep voor de vieze rook die uit de uitlaat van onze auto kwam. Na de vakantie pasten we ons eetpatroon aan, minder vlees en minder suiker, en ik ging voortaan met de fiets naar Amsterdam. Dit was een goed begin.
Het grote besluit
Eind september zat ik weer eens achter mijn laptop te broeden op de grote vragen die mij al een paar jaar bezig hielden en waar ik nog altijd geen antwoord op had. En toen was daar ineens het besef dat ik alle antwoorden zocht zittend achter mijn laptop. Wandelen, fietsen en mensen ontmoeten deed ik ook, maar ik zat hoofdzakelijk achter mijn laptop. Is dat echt de plek waar antwoorden worden gevonden op de grote vragen? En is dat de plek waar grote veranderingen ontstaan? De momenten die mijn leven hebben veranderd, de momenten met impact, vonden toch ook niet plaats achter mijn laptop?
Dat was het moment waarop ik mijn verlies nam en besloot om te gaan fietsen. Vanaf 1 oktober 2016 zou ik een jaar lang gaan fietsen naar alle zakelijke afspraken; vanuit de wens om anders te leven en om werk te vinden dat echt bij me past. De afspraken in mijn agenda zouden leidend zijn voor de afstand, de route, de dag en het tijdstip. Wat volgde was een aangrijpend avontuur op de fiets.
Mijn jaar op de fiets naar alle afspraken was in alle opzichten een heftige ervaring. Fysiek was ik nog nooit zo sterk en nooit eerder was ik zo verzwakt op meerdere momenten. Dit bijzondere jaar heeft geleid tot de oprichting van Gravelrides.cc en in Gravelpilgrims.cc komt het jaar op de fiets weer samen met het fietsen in de natuur. Want stiekem ben ik altijd blijven zoeken naar ervaringen die ik had tijdens dat bijzondere jaar. En het goede nieuws is dat dit gewoon kan.
Christiaan Warger