#Finding your voice

De 7 eigenschappen van Stephen Covey hebben een diepe indruk op me gemaakt. Bijna iedere dag denk ik aan een van de eigenschappen en probeer ik ze te ontwikkelen. Overtuigd als ik ben van het nut om deze eigenschappen eigen te maken. Covey schreef ook een boek over een 8^ste eigenschap. Dit boek gaat over Finding your voice. En alleen al die zin vind ik uitermate boeiend. Het triggert me diep. Kennelijk heb ik mijn stem nog niet helemaal gevonden. Of ik verlies mijn stem regelmatig.

Je stem als zuivere uiting van wie je bent. En dan valt me toch het nodige op. Bijvoorbeeld dat ik soms ineens (bijna) een octaaf hoger iemand begroet. Ik ben altijd wat verrast hierdoor. Waarom ineens een hogere stem? Bij andere mensen praat ik weer veel sneller dan normaal. Het omgekeerde komt ook voor. Dan zeg ik bijna niks. Gewoon omdat er geen woorden opkomen of omdat ik niks wil zeggen. De woorden die ik dan uitspreek komen er vertraagd uit.

Gelukkig zijn er genoeg mensen waarbij mijn stem enigszins normaal is, maar vermoed dat er vaak wel iets van een aanpassing te horen is. Behalve mijn stem die wat verandert, vermoed ik dat het in essentie een aanpassing van je persoonlijkheid of identiteit is. Iets in mij wil zich dan niet helemaal laten zien…

Vogels hebben hier allemaal geen last van. Nu de lente is begonnen hoor je ze weer overal.  Vooral in het bos. Ook vandaag tijdens een wandeltocht hoor ik ze weer zingen vol lentekriebels. Ik hoor de geluiden en ben er van overtuigd dat het eerlijke geluiden zijn. Geen vogel die zich inhoudt, tenzij er gevaar dreigt. Geen vogel die zijn stem aanpast of overdrijft om gezien en gehoord te worden. De ene vogel hoor je simpelweg beter dan de ander, dat is een feit en dat wordt door alle vogels geaccepteerd. Denk ik. Ik vermoed ook dat de zachter zingende vogels geen jaloezie voelen als een andere vogel mooiere geluiden luider weet te produceren. Geen vogel die zich beoordeeld voelt of afgewezen. Ik weet te weinig van vogels om het zeker te weten, maar ik denk dat vogels het sociaal gezien makkelijker hebben dan wij mensen.

Als je mensen kent, herken je ze meteen aan hun stem. Die is dus heel eigen en uniek. Toch hebben genoeg mensen spreekangst, manifestatieangst of hoe je het ook noemt. Ze houden zich te snel en te makkelijk in, maken plaats voor anderen, bewegen mee; al dan niet als gevolg van onderlinge strijd en onderhuidse competitie zonder kans op medailles.

We zijn bang voor wat anderen van ons vinden. Laat staan dat anderen van ons vinden wat wij van onszelf vinden. En dus spreken we elkaar moed in door te stellen dat je het beste lak aan de ander kunt hebben. Wat kan jou het schelen wat een ander over je denkt? Mensen die echt lak aan anderen hebben zijn overigens niet meteen ook de leukste mensen. In de ruimte die ze krijgen van anderen pakken ze sneller hun kansen en zijn ze vaker succesvolle verzamelaars van status, geld en ander succes. Tenminste, uit onderzoek blijkt dat bottere, egoïstische mensen doorgaans meer krijgen dan anderen. Het omgekeerde geldt gelukkig niet, dat iedereen die veel krijgt automatisch ook egoïstisch is. Wel denk ik dat dit fenomeen mogelijk wordt gemaakt door de grote groep mensen die de appels aan de boom laat hangen voor anderen. En dat houdt tevens de verdeling van welvaart in stand waarbij een kleine groep bijna alles bezit. Deze theorie gaat misschien wat ver, maar ik denk wel dat het een factor van belang is.

Zouden we allemaal onze stem vinden, met behoud van het waarderen van de ander en een sterk besef van onderlinge afhankelijkheid, dan zou de wereld er zonder twijfel anders uitzien. Dominante types zouden minder ruimte hebben en het ook moeilijker krijgen met meer sterke, mondige mensen die echt spreken (zonder dominant te worden). Aandacht zou beter verdeeld zijn. We zouden beter samenwerken en beter naar elkaar luisteren, want wat er gezegd wordt zal veel interessanter zijn en ons vaker raken.

Het vermogen om je aan te passen, om ruimte te maken voor anderen zou zonder verlies van karakter en identiteit moeten gaan en zonder in te slikken wat gezegd wil worden en zonder te laten staan wat je nodig hebt. We zouden dus best een voorbeeld mogen nemen aan de vogels in het bos. Daar wordt je eigen leven beter van, maar je zorgt ook meteen voor meer balans in de wereld om je heen. Dus, luister naar de vogels en vind en volg je eigen stem.

Christiaan Warger