Fietsen met de horizon

Een vriendin van mij vertelde me over een woestijnexpeditie die de schrijver Paolo Coelho ooit maakte met zijn vrouw. Hij schreef er het boekje De beschermengel over. Tijdens de expeditie werden de deelnemers uitgenodigd om de horizon in het vizier te houden. Dus om met de horizon te wandelen. Zo lopen door de woestijn maakte grote indruk.

Toen ik dit hoorde realiseerde ik mij meteen dat onze aandacht vaak bij de dingen dichtbij is. Ook op de fiets let ik vooral op wat dichtbij is: mijn fietscomputer voor de route, de ondergrond voor me om obstakels tijdig te zien en om te weten hoe je het beste kunt fietsen. Hoofdzakelijk alles wat dichtbij is dus. Hiermee hou je je wereld echter ook klein en dichtbij. Wel overzichtelijk.

Als je fietst met het besef van de hele ruimte om je heen, tot het heelal en zo ver als je kunt kijken in het bos wordt je wereld ineens heel groot en ruimtelijk en als je naar de hemel kijkt zelfs onbegrensd. Maar dat laatste is meer theorie, want je ziet vooral de kleur van de hemel; heel ver weg. Dat wel. Hoe dan ook, het is heerlijk en heel ontspannend om in deze immense ruimte te fietsen. En dat werkt psychisch ook door.

De komende tijd ga ik mezelf verder oefenen in het vergroten van de ruimte waarin ik fiets en leef, wat in feite je leefruimte is. Ruimte is namelijk ook (en misschien wel hoofdzakelijk) een ervaring en beleving die misschien wel meer bepaalt dan we ons bewust zijn.

Mijn suggesties voor je volgende rit:

• Kijk bij de start goed om je heen en probeer zo ver mogelijk te kijken
• Herhaal dit tijdens het fietsen en stop af en toe even om heel bewust de ruimte om je heen in je op te nemen
• Kijk voordat je in de auto of trein stapt nog even goed om je heen en schrijf je ervaringen op

Ik wens je bijzondere, ruimtelijke ritten toe!

Groet Christiaan